سربازی که به دلیل حساسیت به وایتکس معاف شد

در اواخر قرن هجدهم، دانشمندان یک ماده شیمیایی را کشف کردند که تأثیری مشابه کشت‌کاری داشت، اما تشخیص طلا با وایتکس نتایج بسیار سریع‌تری داشت.

در سال 1774، کارل ویلهلم شیلی، شیمیدان سوئدی، عنصر شیمیایی کلر را کشف کرد که یک هالوژن گازی بسیار تحریک کننده و سبز مایل به زرد است.

اگر بوی وایتکس وارد ریه شود چه کنیم ؟ در سال 1785، دانشمند فرانسوی کلود برتوله دریافت که کلر یک عامل سفید کننده عالی در پارچه ها است. برخی از اپراتورهای آسیاب سعی کردند پارچه های خود را در معرض گاز کلر قرار دهند، اما این فرآیند به قدری دشوار و بخار آنقدر قوی بود که این تلاش ها به زودی کنار گذاشته شد.

در نزدیکی پاریس، در شهر Javel، Berthollet تأسیسات کوچکی را برای تولید محصول جدیدی به نام “Eau de Javelle” آغاز کرد. پودر سفید کننده شامل پتاس (خاکستر سودا) بود که گاز کلر را جذب کرده بود.

در سال 1799 پودر سفید کننده دیگری توسط چارلز تنانت شیمیدان اسکاتلندی اختراع شد. در سال های اولیه انقلاب صنعتی، پودر آهک ثبت شده او به طور گسترده ای حساسیت به وایتکس برای سفید کردن انواع پارچه ها و محصولات کاغذی استفاده می شد.

برای تهیه پودر سفید کننده، آهک خشک شده (آهک تصفیه شده با آب) به صورت نازک روی کف بتنی یا سربی یک اتاق بزرگ پخش می شد. گاز کلر به داخل اتاق پمپ شد تا توسط آهک جذب شود. اگرچه این پودر یک سفید کننده موثر بود، اما از نظر شیمیایی ناپایدار بود. بود

معمولاً تا حوالی جنگ جهانی اول استفاده می شد، زمانی که محلول های کلر مایع و هیپوکلریت سدیم – پیشروهای سفید کننده خانگی مدرن معرفی شدند.

در همین زمان، محققان دریافتند که درمان خانگی استنشاق گاز جوهر نمک و وایتکس تزریق آب نمک با جریان الکتریکی، مولکول های نمک (کلرید سدیم) را شکسته و ترکیبی به نام هیپوکلریت سدیم تولید می کند. این کشف باعث تولید انبوه هیپوکلریت سدیم یا کلر سفید کننده شد.