صابون ها و مواد شوینده لباس متعلق به همان گروه مواد شیمیایی یعنی سورفکتانت ها هستند. چهار نوع سورفکتانت وجود دارد. آنیونی، کاتیونی، غیریونی و آمفوتریک.
صابون ها و مواد شوینده از گروه سورفکتانت های آنیونی هستند.
سورفکتانت های غیر یونی رادیکال هایی با بار الکتریکی ندارند و با مولکول های آب توسط پیوندهای هیدروژنی برهم کنش می کنند.
آنها، همراه با سورفکتانت های آنیونی، برای از بین بردن کثیفی ها با شستشو مناسب ترین هستند، هنگامی که در آب، هم سطح الیاف پارچه و هم ذرات کثیفی بار منفی دارند.
سورفکتانت های کاتیونی اغلب به عنوان باکتری کش، نرم کننده مو و همچنین نرم کننده پارچه استفاده می شوند.
سورفکتانت های آمفوتریک در شامپوها و کرم های آرایشی استفاده می شود.قبل از ظهور مواد شوینده مصنوعی، مشکلاتی در مورد تأثیر صابون ها بر روی اکوسیستم وجود داشت.
زمانی که آنها یک لایه نامحلول بر روی سطح آب باقی می گذاشتند که به عنوان مثال، ورود اکسیژن را کاهش می داد یا حتی مانع از ورود آن می شد. بنابراین همواره نگرانی زیست محیطی در رابطه با محصولات پاک کننده وجود داشته و مشاهده اثرات آن بر اکوسیستم همواره وجود داشته است.
عوامل جدا کننده و کیلیت کننده برای قدرت پاک کنندگی بیشتر مواد شوینده اضافه می شوند، مانند فسفات ها، که یون های کلسیم و منیزیم موجود در آب را حذف می کنند و می توانند اثر شوینده را کاهش دهند.
فسفات ها غیر سمی هستند، کارایی مواد شوینده را افزایش می دهند و به همراه آنها قیمت تمام شده محصول نهایی پایین می باشد. با این حال، فسفات ها تا حد زیادی مسئول مشکلات محیطی هستند.
فسفات ها به عنوان مواد مغذی برای محیط زیست عمل می کنند. آنها طرفدار رشد بیش از حد جلبک ها هستند که باعث اتروفیکاسیون آب ها می شود.
بنابراین، با توجه به نگرانی در مورد عواقب ناشی از استفاده بی رویه آنها، اولین قوانین محدود کننده افزودن فسفات در مواد شوینده را به ارمغان آورد.
